opgeruimd staat netjes

Ik ben van nature niet de beste opruimster, en al wie een naaimachine in huis haalt weet dat daar ook bergen stof komen bij kijken. Kleine bergen die zich 's nachts stiekem lijken te vermenigvuldigen en zich vervolgens doorheen de ruimte. Ik mag mijn twee pollekes kussen met het eindeloze geduld dat meneer Kapucijnaap heeft met de eeuwige rommel in onze living. Maar als alles goed gaat is dat vanaf nu verleden tijd, want ik stel u voor; de stoffenkast!

Een grijze metalen draak, jawel, maar ik vind dat schoon. Bij de reorganisatie van onze kantoren deze zomer werden alle overbodige meubelen te koop aangeboden aan het personeel. Met een heuse veiling en een bod onder gesloten enveloppe in een doos steken enzo. Zowat elke collega vroeg zich hardop af waarom ik mijn oog uitgerekend op het grijze monster had laten vallen, maar ik zag er meteen een ideaal stoffenparadijs in. En aangezien alle collega's het ding dus spuuglelijk vonden kon 'k hem voor 5 luttele euries mee naar huis nemen. Wat ook nog bloed, zweet en tranen kostte (maar niet echt) want dat ding weegt een TON. De operatie werd "moving the monster" gedoopt en een collega was zo lief kast en mezelf dubbelgeplooid in de auto te zetten tijdens een middagpauze en vervolgens sleepten meneer Kapucijnaap en ik het ding 3 verdiepingen hoog. Volstaat te zeggen dat die kast hier nooit meer buiten gedragen zal worden. Soit, alle stoffen op een stokje, zo ziet dat er van binnen uit:

jaja ik heb natuurlijk de schoonste schappen opengezet, dat spreekt voor zich

Op oud behangpapier maakte ik labels (het was even nadenken, want in eerste instantie wou 'k "stof" erop schrijven, maar bij nader inzien leek dat toch niet zo handig) en vervolgens werden stoffen geplooid en gesorteerd en van de grond geraapt vol.

En nu zien hoe lang het duurt alvorens de kast begint uit te puilen.