Nick Hornby - The Complete Polysyllabic Spree: Ik vertelde u al eens over Nick Hornby en hoezeer ik moet lachen met die mens. Driewerf hoera dus voor een nieuw boek van zijn hand (goed, helemaal niet nieuw want geschreven in 2004, maar wel nieuw voor mij). Het is een soort van meta-boek, een boek over boeken. Dat klinkt vreemd en droeg bij aan het feit dat ik de "Spree" regelmatig tweedehands zag liggen maar toch niet meenam. De angst bleek meer dan ongegrond - het boek is een bundeling van een column die Hornby schreef voor "The believer", een Amerikaans literair tijdschrift (lees: een magazine dat u en ik naar alle waarschijnlijkheid nooit van dichtbij zullen zien), waarin hij maandelijks zijn leeservaringen deelde. Dat begint met twee typische lijstjes waarin elke boekenliefhebber zichzelf herkent: het aantal gekochte (of, voor de groene lezers onder ons, uitgeleende) boeken, en het aantal gelezen boeken. Waarbij het eerste rijtje onvermijdelijk dubbel zo lang is dan het tweede. En vervolgens vertelt Hornby dus over de boeken die hij gelezen heeft en af en toe geeft hij bij wijze van teaser een paar pagina's mee uit een boek dat aansloeg. Dat klinkt... ongelooflijk saai, inderdaad. Maar toch is het op één of andere manier hilarisch en meeslepend én geeft het vooral belachelijk veel goesting om meer boeken te lezen.
Tony Parsons - Catching the sun: klein foutje deze, maar omdat u op basis van de foto anders mogelijks vragen begint te stellen: dit was geen geweldig boek. Ik heb veel van Parsons' boeken met veel plezier gelezen, maar in dit verhaal over een familie die naar Thailand uitwijkt om een nieuw leven te beginnen gebeurt er gewoon te veel. En laat ik de andere boeken van deze auteur nu net geapprecieerd hebben omdat hij een fijn verhaal kan vertellen op basis van banale, dagelijkse gebeurtenissen. (mocht u dus graag wat lichte verstand-op-nul Engelstalige fictie lezen, dan raad ik u graag de reeks rond Man and boy en Man and wife aan). Nu we toch bezig zijn in de categorie "niet zo'n aanrader": ik leende De Weduwnaar bij de bib en werd er noch warm noch koud van, al verdient Kluun wel een pluim van formaat voor het schrijven van de allervlotst lezende boeken, ooit. Net als "Komt een vrouw bij de dokter" (waarvan ik overigens wel redelijk warm en koud werd), leest ook de Weduwnaar aan een ongelooflijke sneltreinvaart.
Donald Sturrock - Storyteller: Eén van de imposantere kleppers die ik al gelezen heb, toch wat aantal pagina's betreft (ja ja, boeken allemaal goed en wel, maar aan alles met meer dan 400 pagina's begin ik toch met wat gezonde tegenzin; om maar te zwijgen van het sleep-werk om die dingen mee te zeulen op de trein). Gelukkig was het inhoudelijk ook een klepper van formaat. De biografie van Roald Dahl, dat kon eigenlijk niet fout lopen dus bleef ik 600 pagina's lang geboeid door het leven van de geniaalste kinderboekenschrijver ooit. Uiteraard vormt de levensloop van Dahl bijzonder dankbaar materiaal voor een biograaf, maar desalniettemin, respect voor het minutieuze opzoekingswerk van Sturrock. Bovendien was de geruststelling niet gering dat Dahl dan wel zo gek als een deur mocht zijn, echt onaardig was hij niet. Enig minpuntje bij het lezen van dit boek: de ontdekking dat twee van mijn favoriete boeken of all times, Boy en Solo, niet helemaal waarheidsgetrouw zijn. Illusies aan scherven, altijd wat jammer. Desalniettemin, los van het feit of u ooit de boeken van Dahl las (bestaat dat eigenlijk in mijn leeftijdscategorie, mensen die er niét mee zijn opgegroeid?) is deze biografie heerlijk om wekenlang in te verdwalen. Zo'n boek waarbij je echt naar een andere wereld reist op het moment dat je het openslaat, en bovendien ook een interessant tijdsdocument voor een groot stuk van de twintigste eeuw.
Leesvoer voor morgen, daarmee bedoelde ik dus leesvoer dat vooruit denkt. Groeten uit Transitië en Ecological intelligence, meer bepaald. Maar what was I thinking, deze twee verdienen uiteraard een eigen blogpost. Ik laat u dus nog even in spanning.
En, hebt u zo nog wat tips voor mij, kwestie van niet in het zwarte leesgat te vallen? Merci!
Als de biografie van Roald Dahl niet té moeilijk is (qua Engels), zal ik het ook eens lezen in een luie stoel in de zomerdagen!
BeantwoordenVerwijderen