En we zijn vertrokken.

Zo.

Een blog.

Ook al is dat voor losers, naar het schijnt. Maar dat is zo’n erg nog niet – want het zal hier gaan over naaien en rommelmarkten en zelf maken en meer van dat fraais, en dat, dat is hip naar het schijnt. Kwestie van die loser-factor toch wat te compenseren.

Afhankelijk van mijn volhardendheid in blogland zal u hier regelmatig iets kunnen lezen – over naaisels, en misschien soms over lekker eten, want ooooh ik hou van lekker eten, en over Brussel, in wiens binnenzak ik mij aan het nestelen ben.

Maar in eerste instantie dus over naaisels. Ook al heb ik nog maar recent een naaimachine aangeschaft, heb ik weinig aangeboren talent en neem ik het zo nauw niet met rechte lijnen stikken en afwerking. Dat vangen we dan wel op met strategische fotografie.

Naailes leek mij na het zien van dit niet echt nodig (kan ik ook wat van dat talent krijgen alstublieft? En op termijn ook graag zo'n kinders die precies uit een Tiny-boek zijn weggelopen). Dus ik modder voorlopig een beetje aan – met een schrikbarend snel aangroeiende stoffencollectie, uit grootmoeder’s kelder, de kringloopwinkel en de échte Schatkamer-voor-de-Aspirerende-naaister: het Vossenplein. Want die zelfmaakhype, die gaat hier ten huize Kapucijnaap wel degelijk samen met de poging om de intake van niet-ecologische rommel zoveel mogelijk te beperken, al wil ik verder de inzichten die onze oerblogster in de Weekend Knack deelde vooral niet ontkrachten. Dus roep ik mezelf tot de orde als wanneer er weggedroomd wordt boven de mooiste stofjes en ga aan de slag met mijn rommelmarktbuit, aangemoedigd door ander fraais.

Maar genoeg geleuterd, tijd om u maaksel nummer 1 te showen: mijn allereerste stikmachine-wapenfeit (ok dat is gelogen, mijn àllerallereerste stikmachine-wapenfeit was iets van Martha Stewart voor in onze inie-mini badkamer, maar dat is zo extreem onhip dat ik u dat uiteraard niet kan vertellen) kwam er dankzij Miss Stik en haar supermakkelijke en oh zo mooie ritstasjes. Een hele reeks in één keer, een goeie oefening in het recht stikken en meteen ook iets om uit te delen aan zowat iedereen die mijn pad kruist. Dus ja, voor de foto zijn er enkel nog de overblijvertjes.

Inspiratie voor het eerste creatuur voor mezelf moest overigens niet ver gezocht worden – danku alweer Miss Stik, deze keer voor de gevorderde versie van het ritstasje. Flink mee gesukkeld en de enige reden dat u de rafelranden niet ziet, is omdat ik een slimme foto heb genomen. Een beetje overmoedig geworden na het bandwerk van het eerste tasje dacht ik dit eens snel even in elkaar te flansen – maar die ritsbedekkers bleken niet echt te willen meewerken. 

Maar goed, ik ben snel content en dus ook zeer tevreden van het resultaat – ideaal formaat ook om een schaar, wat lapjes en naaigaren in te steken en Zsazsabroches te maken op de trein. Maar daarover krijgt u een volgende keer wel meer te horen.

P.S.: Die achtergrond en indeling en foto’s en andere techniciteiten, daar wordt aan gewerkt – even geduld.