Wit is altijd schoon

Op een paar details na (een toile cirée tafelkleed, een keukenmes, een aardappelschiller, een bio-katoenen onderlaken), is letterlijk àlles in ons appartement tweedehands. Uit familiekelders allerhande gesleept, overgekocht van de vorige huurder, gekocht bij Spullenhulp of gekregen van vrienden of familie met een blender, een croque-monsieur machine of een Senseo op overschot. Dat levert een allegaartje op, van leuke spullen en handige spullen en spullen die nodig zijn, maar ooit nog wel vervangen worden door een mooier exemplaar. Zonder twijfel mijn favoriete item is de oude koffer van mijn betovergrootmoeder die dienst doet als salontafel.

Die voorliefde voor Londen van mij, dat is dus gewoon iets genetisch, te wijten aan die betovergrootmoeder die zomaar haar koffer pakte en als hoedenmaakster op Bond Street ging werken. Maar dit terzijde, ik wilde eigenlijk naar één van mijn minst favoriete meubelstukken ten huize Kapucijnaap - het TV-kastje.

Lelijk beuken Ikea-ding, achtergelaten door de vurige huurder, dat dan ook nog 'ns lelijk materiaal herbergt.

Tot ik na anderhalf jaar staren op dat ding bedacht dat er misschien wel iets mee te doen valt. Et voilà:

Een likje verf en een stuk van de heerlijke stof die ik van haar kado kreeg, meer moet dat niet zijn. Ik had in eerste instantie een systeem in mijn hoofd met de stof op een touwtje, zodat ze opzij geschoven kan worden, maar wat blijkt, ge kunt daar gewoon los doorheen zappen, hoera. Met de verfborstel in de hand nam ik ineens ook een oud houten kistje uit het rommelhok onder handen. En hupla, eindelijk plek voor àlle CD's (gelukkig zijn wij geen grote CD-kopers), een paar mini-boekskens, en een nieuwe verblijfplaats voor Jean-Pierre, het roze hert uit Bordeaux. Productieve weekends, zo hebben we ze graag.