zoete zondag: chocomousse, misbaksels en Prince-koeken

Het heeft lang geduurd, maar ik heb mij er eindelijk aan gewaagd: tofu-chocomousse. Klinkt niet-te-vreten. Is super-lekker. Ik heb er alle begrip voor als u dit niet ziet zitten, maar voor de dapperen: uw nieuwsgierigheid zal beloond worden. Ik was varianten van het concept al vaak tegengekomen, en koos niet geheel onverwacht voor de simpelste versie, "The world's fastest chocolate mousse". 225 gram zwarte chocolade + 225 gram zijden tofu + 1 eetlepel vanille extract = chocomousse in geen tijd. Het is een simpele kwestie van tofu blenden, chocolade smelten, chocolade en vanille bij de tofu blenden en het geheel laten opstijven in de koelkast. Voldoende chocolade is een absolute must want bij de eerste versie kwamen mijn ergste tofu-angsten uit en dacht ik "f*ck, dat is gewoon tofu met chocolade-smaak". Godzijdank is er een soort van magisch kantelpunt waarbij er genoeg chocolade is toegevoegd en de tofusmaak volledig in het niks vedwijnt. VICTORY!

Uw geoefende oog merkt misschien dat die vork wel verdacht rechtop staat in de chocomousse. Klopt. In mijn angsten van te-weinig-chocolade-te-veel-tofu gooi ik af en toe te veel chocolade in de mix, en dan durft het geheel net iets te hard worden in de koelkast, een soort van Nutella-consistentie. Ik bedacht dat de choco-mix wel eens een ondergrond van koekje kon gebruiken. Dus bakte ik zeer lekkere pindakaas-koekjes die in duizend kruimels uit elkaar vielen toen ik er nog maar naar keek. En bakte ik vervolgens "pudding-mix"-koekjes, die niet enkel in duizend kruimels uit elkaar vielen, maar ook nog eens simpelweg niet te vreten waren. Ze zagen er nochtans goed uit:

Ik gebruikte dit recept, zonder de pistachenoten. En ofwel is Belgisch puddingpoeder (de classic van Imperial) mijlenver verwijderd van de Amerikaanse versie, ofwel was het pakje vervallen, maar in ieder geval - er hing een soort van vieze chemische geur rond en de koekjes smaakten echt nergens naar. Balen.

Gelukkig zijn er in tijden van koekjes-nood de granen-biscuits van de Hema. Vegan en ideaal voor een stapel half home-made Prince-koeken. Dat draaide best goed uit - al maakt u deze dingen best niet te lang op voorhand, na een dag worden de koekjes namelijk nogal wak. Het resultaat ging mee naar de Nieuwjaarseditie van Fou de Coudre, nog altijd het gezelligste naaiclubje van het land, alwaar mensen gelukkig openstaan voor een eet-experimentje. Missie alsnog geslaagd dus. Al blijf ik met die puddingkoekjes in mijn hoofd zitten - wat denkt u, nog eens proberen of is het een verloren zaak?

3de poging - na zonsondergang