Ik was er even niet.

Dat zat zo. In januari was er uitwaaien aan zee, gevolgd door regen in Brussel, sneeuw in Brussel, sneeuw in Osnabrück, sneeuw in Londen en regen in Brussel. Ik wilde dat graag delen, maar intussen waren er nog de overblijfselen van 2012 die de revue passeerden. En was er werk. Véél werk. Tof werk. Zo veel en zo'n tof werk dat ik mij in februari opeens tien dagen lang in het buitenland bevond. Voor het werk. In Turkmenistan. 

Turk-me-ni-stan. Ook vijf dagen na terugkomst kan ik nog niet zo goed geloven dat ik daar was. En hoe hard tien dagen Turkmenistan botst met de dartele wereld der Vlaamsche naaiblogs. Mijn hoofd is er dus nog niet helemaal bij, maar lijf en leden zijn weer in Brussel, klaar om u een heel klein beetje Turkmenistan te tonen.

Ik zag voornamelijk Ashgabat, alwaar de voorliefde voor marmer en goud groot is. Zo groot dat de vertrouwde Soviet-appartementsblokken zowaar klein en gezellig leken. Er waren bergen (en net daar achter Iran) en stoffenwinkels en tapijten. 

Ik gebruikte mijn 10 woorden Russisch om de juiste mashroetka naar Tolkuchka bazaar te zoeken; om vervolgens te moeten vaststellen dat er beton gestort is op "the largest open air market in Central Asia", beton en plastieken palmbomen. Dat er nog altijd kamelen verkocht worden, en schapen die vervolgens in busjes en kofferbakken worden gelaten, en geweldige naaimachines; maar vooral ook heel veel goedkope made in China brol. Ik kocht er een meter stof die ik vervolgens onder geen beding mocht betalen. Padarok. Kado. 

Ik at liters linzensoep, massa's noten en gedroogd fruit en heerlijke aubergine-salades, maar moest ook het plantaardige eetpatroon tijdelijk afzweren en at op uitnodiging van de collega's soep met schaap en chicken shashlik; met een glas kamelenmelk erbij. De vleesetende veganist, het is weer eens wat anders. En daarnaast vond ik ook de lente, tussen de grijze dagen door. Heerlijk warme lentedagen, waardoor ik zowaar met lichtroze blos terug naar België keerde. Alwaar het sneeuwtapijt mij toelachte. 

          

Op het vliegtuig naar Istanbul kreeg ik overigens Tante Hilde in de handen geduwd. En gezien haar kinders al 2 jaar niet meer op reis zijn geweest, trakteerde ik de familie dan maar op een enkeltje Ashgabat, dolle pret verzekerd.