Kookboekweek: Groen is geweldig

Nog maar eens een versie met een kookboek uit de bib; niet echt het opzet van de Kookboekweek van Fieke en Silke, maar die dingen zien er nu eenmaal soms zo verleidelijk uit. Ditmaal nam ik "Groen is geweldig" van Rebecca Leffler mee, een boek met mooie foto’s en recepten die mij meteen aanspraken, maar dat naar mijn smaak iets te veel inspeelt op de hipheidsfactor van vegan eten. De ondertitel luidt “150 hippe, lekkere, vegan gerechten”, en laat ik “hip” nu echt zowat het laatste woord vinden om een gerecht mee te omschrijven. Maar goed, het boek dus.

De week ging niet erg succesvol vast start, met de socca-pizza, op basis van kikkererwtenmeel. Ik was content dat ik eindelijk een doel had gevonden voor het meel dat hier al zowat een jaar vervallen stond te wezen in de kast (chance dat wij niet meedoen aan houdbaarheidsdata). Ik voelde al enige nattigheid toen ik het deeg uitspreidde op de bakplaat en mijn angst werd een kwartier later bevestigd: ondanks insmeren van de bakplaat met kokosolie, plakte het hele ding muurvast. Tien minuten en een kleine veldslag later was het meeste van de koek losgewrikt met behulp van uiteenlopend keukengerei. Enthousiasme-levels tot hiertoe: matig. Wél heel erg geslaagd was het simpele recept voor de noten”kaas”, die we samen met tomatensaus en wat veldsla bovenop het brokkenfestijn gooiden. Tegelijk maakte ik voor de dag nadien de bloemkoolsoep, waar onder andere tahin en appel in verwerkt worden. Op basis van de ingrediënten keek ik uit naar iets speciaals, maar het eindresultaat viel redelijk tegen. Bloemkoolsoep dus, best lekker, maar weinig uitzonderlijk, de meerwaarde van de tahin en de appel ontging mij volledig, en ik moest aan de slag met de verzameling kruiden en specerijen om de boel wat op te leuken.

Later die week op het menu: sobanoedels met paprika, wortels en miso-sesamsaus; een snelle en simpele maaltijd, waarmee we met plezier ons tot hiertoe beperkte repertoire noedelrecepten wat uitbreidden.

In het weekend probeerde ik de zoete aardappel-falafel uit, die ook maar matig werd gesmaakt, naar alle waarschijnlijkheid omdat die dingen nogal groot uitvielen en uitdroogden in de oven. Het verdubbelen van het aangegeven recept voor 1 persoon leverde genoeg falafel op om een half weeshuis mee te voeden, en dus werden de restjes de volgende dagen kleingesneden en opgebakken in de pan, wat meteen de algemene appreciatie danig de hoogte in joeg.

Uiteindelijk waagde ik mij vorige maandag dan nog aan de “te gekke pad thai”, enigszins lichtzinnig, want er kwam bezoek over de vloer, en tot hiertoe waren de ervaringen met dit boek toch maar zo-zo. Gelukkig viel de pad thai wél meer dan behoorlijk uit; het soort vegan gerecht dat je zonder al te veel stress aan je vleesetende vrienden kan voorschotelen.

Conclusie: twee meer-dan-goedgekeurde noedelgerechten die hier zeker nog op tafel zullen komen, en waardoor we de minder geslaagde gerechten met plezier door de vingers zien.