Et maintenant, que vais je faire?

Zo dramatisch is het nu ook weer niet gesteld, gelukkig. Het is mijn job maar die verdwenen is, en dan nog wel omdat ik er zelf voor gekozen heb. Maar het blijft uiteraard wel vreemd, zo voor het eerst in vijf jaar nergens heen moeten 's ochtends, en geen duidelijk antwoord hebben op de vraag "en, wat doe jij in het leven?" 

Oh gewoon, een beetje chillen, meneer.

Ik kan mijn paspoort weer even opbergen, want tot mijn eigen verbazing werd ik in de afgelopen jaren zo iemand die z'n paspoortnummer van buiten kent, en een mening krijgt over welke vliegtuigmaatschappijen het lekkerste eten en de leukste filmpjes hebben. Ik zag prachtige plekken, en ook hele harde plekken, en het vaakst een combinatie van de twee. Ik leerde geweldige mensen kennen, ver van huis, en hier in Brussel, fijne collega's waarvan er enkele fijne vrienden werden. Ik vloekte al eens, maar heb overuren en weekends in Bangui, Njdamena or Port-au-Prince niet al te veel geteld, omdat ik zo veel chance had met die job. Ik ben er verschrikkelijk content mee geweest, en ik ben even content nu dat het gedaan is.

Dus ik kus mijn twee pollekes dat ik een paar maanden respijt krijg in het zoeken naar een nieuwe job. Tijd om vrijwilligerswerk te doen en wat nieuwe organisaties te leren kennen, tijd om met vrienden en familie rond te hangen, tijd om te lezen, om te koken, om te sporten en om allerlei plannen te maken waarvan de helft er ongetwijfeld toch bij gaat inschieten. 

Et maintenant, qui vais-je faire? Flinker bloggen, om te beginnen!