het plantaardige leven en hoe dat bevalt

Bijna zes maanden geleden is het intussen dat ik Fatsoenlijk eten van Karen Duve dichtklapte en dacht "Och jong, dat kan ik ook". Geen beter moment dus om met u een kleine stand van zaken te delen.

Om te beginnen dacht ik bij het uitlezen van dat boek eerder iets in de trant van "sh*t, hebben die vegan hippies dan toch een punt, wat eten ze, en zou ik dat ook eens kunnen proberen?" Een voorzichtige poging was het vooral, die ik met veel verontschuldigingen schoorvoetend in het sociale leven introduceerde.

En, hoe zit het nu zes maanden later?

Zeer goed eigenlijk. Elke halfslachtige poging tot "gezonder eten" die ik ooit ondernam eindigde gegarandeerd na twee dagen met een familiereep Crunch, maar nu de reden voor de switch ligt in een poging om ethischer en ecologischer te gaan eten was de overstap zoveel makkelijker. De achterliggende gedachte dat ik alles màg eten, maar het gewoon niet meer wil eten heeft daar misschien iets mee te maken. Dat en het feit dat ik toch nog een redelijk arsenaal aan plantaardige vetzakkerij ter mijner beschikking heb, ongetwijfeld. 

Maar wat éét ge dan?

Niet veel anders dan voordien eerlijk gezegd. Er zijn enkele ready-made vegetarische burgers van het menu verdwenen, samen met de kaas voor op de pasta of risotto, het ei'tje bij het weekend-ontbijt en een resem guilty pleasures op basis van melkchocolade. Maar al bij al veranderde er dus weinig, dat hele Pinterest-bord ten spijt is er simpelweg onvoldoende tijd en goesting om regelmatig allerlei nieuwigheden uit mijn mouw te toveren. Mocht u dus denken dat vegan eten wilt zeggen dat u minstens éénmaal per week een plantaardige quiche of stoofschotel moet bedenken - vrees niet. Patatten met appelmoes en een Alpro-burger, dat kan evengoed. Echte nieuwkomers in de keuken zijn weinig verrassend, en komen allebei van Dorien Knockaert - witte bonen en pimenton de la vera worden tegenwoordig in grote hoeveelheden ingeslaan, onder andere voor die geweldige bonendip.

geïmproviseerde pizza met aardappel en rozemarijn - zà-lig

(

En hoe zit het dan met die guilty pleasures?

Mayonaise en Joppiesaus werden vervangen door curryketchup en mosterd (vegan mayonaise uit de winkel was... geen onverdeeld succes), het bekendste chips-merk werd vervangen door de versie met het vogeltje (melkpoeder in chips, serieus?), de geliefde Danette-pudding door Alpro dark chocolate (aan de vanille en gewone chocolade versie hangt een beetje een soja-smaakje, maar de dark-versie zou ik niet kunnen onderscheiden van the real thing). De Nesquick-verslaving wordt in stand gehouden met ongezoete sojamelk (de gewone versie, notenmelk en rijstmelk zijn te zoet om er nog een paar scheppen chocopoeder bij te gooien). Opties te over dus. Nevenwerking van het intense checken van ingrediënten-lijsten de eerste maanden maakte dat ik af en toe ook plantaardige spullen liet liggen, gewoon omdat ze zo boordevol onuitspreekbare ingrediënten zaten.

Zijn er nooit uitzonderingen geweest?

Zeker wel, zij het veel minder dan verwacht. Er waren 2 ei'tjes uit de tuin van de schoonouders, enkele waarschijnlijk niet-veganistische kroketjes op het familiekerstfeest en een volledige niet-veganistische week met collega's uit en in Turkmenistan. Er was een etentje bij een collega die ik was vergeten in te lichten over het nieuwe eetpatroon en er was een stuk taart op bezoek bij de oma van meneer Kapucijnaap. Afgezien van die ei'tjes uit de tuin, werden er dus enkel uitzonderingen gemaakt in sociale situaties waar de drempel nog iets te groot was om vriendelijk te weigeren. Al sta ik ook nog altijd open voor de aankoop van beperkte hoeveelheden zuivel rechtstreeks bij één of andere sympathieke boerderij.

En hoe zit het met die social suicide?

Dat ik mijn twee pollekes mag kussen voor zo'n flexibele vrienden en familie, want het zal ongetwijfeld niet overal zo simpel zijn. Er zijn de vrienden die speciaal iets veganistisch koken voor mijn komst, de vrienden die een veganistische optie maken naast het "echte" hoofdgerecht, en de vrienden die er geen probleem van maken dat ik zelf een pastasaus meebreng en dus ben ik elke keer content. Uit eten gaan blijkt ook niet zo'n ramp als voorzien, al lukt dat in het Brusselse stadsleven uiteraard beter dan pakweg aan de Belgische kust. Sojamelk blijkt ook beter verspreid in de Brusselse koffiebars dan ik dacht; enkel voor dat stuk brownie moet ik op m'n kin kloppen.

Ik moet verder wat grijnzen bij de collectieve bezorgdheid die is ontstaan over mijn welzijn en eetpatroon. Of ik wel genoeg proteïnen/vitaminen/mineralen binnen krijg en of ik mij wel goed voel. Geen kat die zich die vraag ooit stelde toen ik mij nog op regelmatige basis, niet gehinderd door enige zelfbeheersing, over-at aan brownies, lepels Nutella met boter en liters kaassaus. Maar het gaat dus wel degelijk goed hier; al vertel ik er wel graag bij dat het overenthousiaste "ik heb mij nog nooit zo goed gevoeld"-gejuich van sommige vegans ook niet aan de orde is hier.  

Kijk eens aan, zes maanden na datum gaat alles dus meer dan goed met de plantaardige Kapucijnaap. Mocht u na dat laatste melkchocolade paasei ook eens wat van die vegan hype willen proeven, dan verwijs ik u graag door naar enkele van mijn favoriete inspiratiebronnen op plantaardig eetvlak: de Groene Meisjes, Jonge Sla, Wat maakte Suzette nu? en Ma vie en vert. Smakelijk!